ای دل به تو گفتم که

ای دل به تو گفتم که مرو از پی دلدار
دیوانه شوی نیست ترا مونس و غمخوار
حرفم نه شنیدی و بلرزید وجودت
برحس نگاهی شده ای سخت گرفتار
فریاد مکن دل، رهِ عشاق دراز است
در پیچ و خم عشق نشسته غم بسیار
با چشم بگو اشک نشوید اثر رنج
شاید که کند خون مددی بر تو دگربار
افسانه شود قصه ی عاشق به تحمل
از شکوه به بزم دگران دست نگه دار
جعفر شنود درد تو ای عاشق همراه
شاید کند آسان گذر از این ره دشوار

ناز چشمانت

ناز چشمان قشنگت اینچنین مستم نکن 

گوشه ی میخانه ها با باده پیوستم نکن

من به اغوش تو بدجوری که عادت کرده ام
یا که پا بندم نکن یا رفته از دستم نکن

در افق های نگاه تو که من گم بوده ام 
با ستمهای زبانت اینچنین سختم نکن

چون سحر با بوسه هایت روزه هایم دیدنی ست 
وقت افطاری که شد با باده هم بستم نکن

اخر ای عالیجناب قصه های این غزل 
با نفسهای خودت اما چنین مستم نکن ...

چه ساده بودیم

چه ساده بودیم
که باورمان شده بود
"از محبت خارها گل میشوند"
یادمان نبود که خیلی وقت است
که دیگر ضرب المثل ها اعتباری ندارند!
آنقدر یک طرفه محبت کردیم
و بی محبتی دیدیم که خشک شدیم،
یادمان رفت قبل از هر محبتی
به ظرفیت مخاطبمان توجه کنیم؛
و الکی کسی را که ارزش ندارد بزرگش نکنیم’
که نتیجه ی این بزرگی میشود
حقارت خودمان...
بیایید به هم قول بدهیم
که به اندازه ی آدم ها کاری نداشته باشیم،
بعضی ها کوچک بمانند بهتر است،
و خودمان را زیر سایه پوشالی
بی ظرفیت ها دفن نکنیم...

قفسم شاد نباشم

با عشق چرا در قفسم شاد نباشم
بگذار در این مزرعه آزاد نباشم

بگذار زمستان بوزد از نفس من
اندازه‌ی یک‌ باغچه آباد نباشم

بگذار نخوانند مرا مردم این شهر
شعری که به هر قافیه تن داد نباشم

مانند گلی گوشه‌ی این باغ بپوسم
چون قاصدکی منتظر باد نباشم

ای خاک مرا خوار کن ای برگ بپوشان
تا این‌همه در معرض بیداد نباشم

من در قفس پاک تو زندانی‌ام ای عشق
بگذار که آلوده و آزاد نباشم