کاش بودی تادلم تنهانبود
تااسیرغصه ی فردانبود
کاش بودی تابرای قلب من
زندگی اینگونه بی معنانبود
کاش بودی تالبان سردمن
قصه گوی غصه ی فردانبود
کاش بودی تانگاه خسته ام
بیخبرازموج وازدریانبود
کاش بودی تادودست عاشقم
غافل ازلمس گل یاس نبود
کاش بودی تازمستان دلم
این چنین پرسوزوپرمعنانبود
کاش بودی تافقط باورکنی
بعدتواین زندگی زیبانبود...
چه غریبانه نشستم سر راهت که بـیایی
چه غریبانه غریبانه نوشتم کـه کـجـایی
چه صمیمانه نوشتم که تویی ذوق زبـانم
و تو انگار نه انگار که هم صحبت مایـی
چه یتیمانه نشستم و نوشتم که مرو یار
و تو رفتی و من و برزخ این فصل جدایی
پشت پای تو همه باور و ایمان دلم ریخت
و قسم میخورم این صحبت خودرا به خدایی
به خدایی که میان من و تو فاصله انداخت
چه خدایی که فقط باب دلش هست جدایی
شـاعران غربت غم بار مرا شعر کنید
بنویسیداز این زندگی تـلخ از این تنهایى
گـر حال تو احسـاس مرا پاس ندارد
یعنی که دلت ذره ای احساس ندارد
یعنی که دلت اینهمه آب اینهمه آتش
جز قصد پریشان دلی یاس ندارد
حالاکه به خودآمده ام کاسه ی خون است
چشمان تو فیروزه و الماس ندارد
لطف تو دروغ است و نگاه تو چنان پتک
در دل اثری جز خش و آماس ندارد
حس می کنم از همرهی قبل بدوری
روحت نگران نیست و وسواس ندارد
دستِ تو یکی،رو شده در بازی بامن
پشت سر هم باخته گر آس ندارد
نفرین به جهان،رنگ ندارد رخ مردم
نفرین به طبیعت، گل روناس ندارد
بی هیچ وفاداری و بی هیچ شجاعت
بی شک دل تو حضرت عباس ندارد
خواهرم اینجا زمین کربلاست
سرزمین غصه و درد و بلاست
این زمین بوی جدایی می دهد
خاتمه بر آشنایی می دهد
خواهرم اینجا اسیرت میکنند
در همین ده روزه پیرت میکنند
میشوی تو غرق ناله غرق آه
میزنم من دست و پا در قتلگاه
شعله ها بر باغ و گلشن میزنند
در همین جا سنگ بر من میزنند
دخترم را در غریبی میکشند
گوشوار از گوشهایش میکشند
خصم حیدر تیغ بر رویم کشد
شمر بی شرم و حیا مویم کشد
در همین جا کوفیان دف می زنند
در عزایم هلهله ، کف می زنند
سوره غم میرسد، آیات مریم میرسد
عطر سیب و بوی اسپند محرم میرسد
دست خود را روی سینه میگذارم با ادب
آه، دارد مادری با قامت خم میرسد...
السلام علیک یا اباعبدالله الحسین
فرارسیدن ایام محرم تسلیت باد
عهد شکستن کارِ من نیست !
از همان ابتدا گفته بودم
گفته بودم پایِ دل دادگی ام می ایستم
پایِ دیر آمدنت
از همان ابتدا خواسته بودم اینچنینی عاشقی را
گفته بودم آسان نمی خواهم تو را
می دانم ... می دانم ... می دانم...
اما !
تو بگو ؟
صبر بیش از این جایز است ؟
حالا دیگر وقتِ رسیدنِ آغوشت نیست ؟
تو که می دانی؛ خدا هم
که من آغوشِ هیچکس را
برایِ خستگی هایم نخواسته ام
و حالا خواهانم
با صدایِ بلند هم می گویم
خواهانِ تو
دستانت
خواهانِ لبانت
که نامم را صدا می زند
و جانم گفتن هایِ پی در پیِ لبانِ من
که در تمامِ وجودم انعکاس می یابد
و من لبریز می شوم از
بوی خوش داشتنت
