آرام تر بگو

آرام تر بگو دوستت دارم هایت را ..

بیا نزدیک تر ..

میخواهم

صدای

گرم نفسهایت

دیوانه ام کند

میگفت بیا

میگفت بیا که هر دو تا رو در رو

حرف دل خود را بزنیم اما او 

ساکت شد و من بر کف دستم آخر

با لرز نوشتم که تو را خیلی دو...

بعضی وقتا

بعضی وقتا

اینقدر دلت از یه حرف میشکنه

که...

حتی نای اعتراضم نداری

فقط نگاه میکنی و

بی صدا...

میشکنی....

ﭼﻪ ﺣﺴﻪ ﺧﻮﺑﯿﻪ

ﭼﻪ ﺣﺴﻪ ﺧﻮﺑﯿﻪ ﺷﺒﺎ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮﺍﺏ ﻋﺸﻘﺖ ﺳﺮﺷﻮ
ﺑﺬﺍﺭﻩ ﺭﻭ ﺩﺳﺘﺎﺕ....ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎﺵ ﺑﺎﺯﯼ ﮐﻨﯽ .… ﭼﺸﻤﺎﺷﻮ
ﺑﺒﻮﺳﯽ ..… ﺍﺭﻭﻡ ﺍﺭﻭﻡ ﺗﻮ ﺑﻐﻠﺖ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﺑﮕﯿﺮﻩ .…ﻭﻟﯽ ﺗﻮ
ﻫﻨﻮﺯ ﺑﯿﺪﺍﺭﯼ… ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯼ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﺵ
ﮐﻨﯽ .… ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﯼ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﯽ .… ﺍﺷﮑﺎﺕ
ﺳﺮﺍﺯﯾﺮ ﺑﺸﻪ .…ﺗﻮ ﺩﻟﺖ ﭘﯿﺶ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﮕﯽ .…ﻧﺒﺎﺷﯽ
.… ﻣﯿﻤﯿﺮﻡ

ز باغ پیرهنت

ز باغ پیرهنت ، چون دریچه ها، وا شد
بهشت گمشده ، پشت دریچه، پیدا شد

رها از سلطه پاییز در بهار اتاق
گلی به نام تو، در بازوان من، وا شد

به دیدن تو ، همه ، ذره های من شد چشم
و چشم ها، همه سرتا پا، تماشا شد

تمام منظره پوشیده از تو شد، یعنی
جهان به یمن حضورت دوباره زیبا شد

زمانه ریخت به جامم ، هرآنچه تلخانه
به نام توکه در آمیختم ، گوارا شد

فرشته ها ، تو و من را به هم نشان دادند
میان زهره و ماه ، از تو گفت و گوها شد

دوباره طوطیک شوکرانی شعرم
به خنده خنده شیرین تو ، شکرخا شد

شتاب خواستنت ، این چنین که می بالد
به دوری تومگر می توان شکیبا شد؟

امیدوار نبودم دوباره از دل تو
که مهربان بشود با دل من ، اما شد

تنت هنوز به اندازه یی اطافت داشت
که گل در آیینه از دیدنش شکوفا شد

قرار نامه ی وصل من و تو بود آن که
به روی شانه ی تو با لب من امضا شد

خداوندا

خداوندا.....

برای همسایه که نان مرا ربود، نان

برای عزیزانی که قلب مرا شکستند، مهربانی

برای کسانی که روح مرا آزردند، بخشش

و برای خویشتن خویش آگاهی و عشق می طلبم.

دلی که از بی کسی غمگین

دلی که از بی کسی غمگین است،هر کسی را می تواند تحمل کند.هیچ ﮐس بد نیست.

دلی که در بی اویی مانده است،برق هر نگاهی جانش را می خراشد.

اما چه رنجی است لذت را تنها بردن و چه زشت است زیبایی را تنها دیدن و چه بدبختی آزار دهنده ای است تنها خوشبخت بودن!

در بهشت تنها بودن سخت تر از کویر است

چشمان تو

سمت چشمان تو یک پنجره باشد کافیست

چشم من خیره به آن منظره باشد کافیست

تو به من خیره شوی، من به تبسم هایت

خنده بر روی لبت یکسره باشد کافیست

فاصله دفتر تقدیر مرا پُر کردست

سهم من چند ورق خاطره باشد کافیست

گریه خوبست ولی فکر غرورم هستی؟

بغض دل پشت همین حنجره باشد کافیست

گفتی از فاصله ها خسته شدی درد بس است

خواستی بسته شود پنجره؟

پیشانی ام را بوسه زد

پیشانی ام را بوسه زد در خواب هندویی

شاید از آن ساعت طلسمم کرده جادویی


شاید از آن پس بود که احساس می کردم

در سینه ام پر می زند شب ها پرستویی


شاید از آن پس بود که با حسرت از دستم

هر روز سیبی سرخ می افتاد در جویی


از کودکی دیوانه بودم ، مادرم می گفت

از شانه ام می چیده است هر روز شب بویی


نام تو را می کند روی میزها هر وقت

در دست آن دیوانه می افتاد چاقویی


بیچاره آهویی که صید پنجه شیری است

بیچاره تر ، شیری که صید چشم آهویی

اکنون ز تو با ناامیدی چشم می پوشم

اکنون ز من با بی وفایی دست می شویی


آئینه خیلی هم نباید راستگو باشد

من مایه رنج تو هستم، راست می گویی ...

چشم اهل جهان

شب چون به چشم اهل جهان خواب می دود

میل تو گرم، در دل بی تاب می دود

در پرده ی نهان ِ دلم جای می کنی

گویی به چشم خسته تنی خواب می دود

می بوسمت به شوق و برون می شوم ز خویش

چون شبنمی که بر گل شاداب می دود

می لغزد آن نگاه شتابان به چهره ام

چون بوسه ی نسیم که بر آب می دود

وز آن نگاه، مستی عشق تو در تنم

آن گونه می دود که می ناب می دود

بر دامنم ز مهر بنهْ سر، که عیب نیست

خورشید هم به دامن مرداب می دود

وزگفتگوی خلق مخور غم، که گاهگاه

ابر سیه به چهره ی مهتاب می دود.