به کجا

ﺧﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ

ﺳﺎﯾﺒﺎﻧﺶ ﻫﻤﻪ ﻋﺸﻖ


ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﯾﺴﺖ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ ﺻﻤﯿﻤﯿﺖ ﺭﺍ

ﺯﯾﺮ ﭘﺎﻓﺮﺵ ﻏﺮﻭﺭ

ﺍﺯ ﺩﻝ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ

ﻭﻋﻠﻒ ﻫﺮﺯﻩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﮐﺎﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ

ﻭﺣﺼﺎﺭﺵ ﻫﻤﻪ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﺻﻔﺎ

ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺟﻤﻊ ﻟﻄﯿﻒ

ﺑﺎﺯ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ

ﺑﺎﺯ ﻣﻦ ﻏﻤﮕﯿﻨﻢ

ﻟﻄﻒ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺗﻮﺭﺍ ﻣﯽ ﻃﻠﺒﻢ

ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻢ؟ 

ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺭﻓﺖ؟

ﺑﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﯿﻮﺳﺖ؟

ﺑﻪ ﺍﻣﯿﻦ ﮐﻪ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ؟

ﺑﻪ ﺩﯾﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ؟ 

ﯾﺎ ﺑﻪ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﯼ ﺩﻭﺳﺖ 

ﮔﺮﯾﻪ ﺍﻡ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩ.