قناریانِ نگاهت، دل مرا بردند

قناریانِ نگاهت، دل مرا بردند

به بال و پر زدنی تا به قصه‌ها بردند

چه بی خیال در آغوشِ انزوا بودم

که آمدند و پریدند و بی هوا بردند

نگاهِ من که به گودالِ تیرگی می‌ریخت

به جشن رنگی نور و گل و نوا بردند

و دستهای مرا مثل جویبارانی

به سوی دامن دریایی خدا بردند

شبیه نقطه نشستند مردمک‌هایت

و سطرِ بی کسی‌ام را به انتها بردند

چرا چو چشمه نجوشم؟ که بین این همه سنگ

قناریانِ تو، تنها دلِ مرا بردند...