ای گلِ سیمین‌بَرَم

ای گلِ سیمین‌بَرَم، ترکِ گلستان مکن
باغ و بهارم تویی، قهر زِ بُستان مکن

بُگذر از این ماجرا، دل شده ماتم‌سرا
آتشِ هجران مزن، شورِ نیستان مکن

گرچه شکستی به غم، سازِ دلم را دگر
عاشق شوریده را، بلبلِ دستان مکن

من که مدام از غمت، مِی زده‌ام تا سحر
خونِ دلم را تو در، ساغرِ مستان مکن

برگِ درختانِ سبز، می‌دهد اکنون خبر
دی که گذشت این‌زمان، یادِ زمستان مکن

ای دل اگر یک نظر، رو نکند بر تو کس
کودکِ دل تکیه بَر، یارِ دبستان مکن

عِبرتِ پروانه کن، تا که نسوزد پَرَت
نوحه‌کنان شِکوه بَر، شمعِ شبستان مکن