چون بمیریم

چون بمیرم- ای نمی دانم که - باران کن مرا

در مسیر خویشتن از ره سپاران کن مرا

خاک و باد و آتش و آبی کز آن بسرشتی ام

وا  مگیر از من روان در روزگاران کن مرا

 آب را گیرم به قدر قطره ای در نیم روز

برگیاهان در کویری بار و باران کن مرا

مشت خاکم را به پابوس شقایق ها ببر

وین چنین چشم و چراغ نو بهاران کن مرا

باد را هم رزم توفان کن که بیخ ظلم را

 بر کند از خاک و باز از بی قراران کن مرا

 زا آتشم شور و شراری در عشاق نه

 زین قبل دل گرمی انبوه یاران کن مرا

خوش ندارم زیر سنگی جاودان خفتن خموش

هر چه خواهی کن ولی از رهسپاران کن مرا

 

دکتر شفیعی کدکنی